سلام، قابلي نداشت،ان شاءالله، شما هم بدعاييد ما را

آره، برو خدا را بشكر

اوهووووم، البته به نظر من علاقه بايد حرف اول را بزنه نه بازار كار

در مشاوره اصلي هست كه مي گويد: هر شخصي خودش بهتر از هر فرد ديگري مي تواند براي زندگي اش تصميم بگيرد؛ به مراجع پاسخ ندهيد بلكه كمك كنيد خودش به پاسخ برسد؛ شما هم خودتان بهتر از هر كسي با توجه به شناختي كه از خود داريد مي توانيد تصميم بگيريد...بلندپروازي با طمع فرق داره، طمع در اسلام مذموم است اما اسلام همواره انسان را به تلاش و داشتن پشت كار تشويق و ترغيب نموده، امام علي ع فرمود: "چنان براي آينده برنامه ريزي کن که گويي هرگز نمي ميري و چنان آماده مرگ باش که گويي لحظه هاي آخر عمر را سپري مي کني" اما متاسفانه در فرهنگ ما وقتي مي خواهيم از فردي عيب جويي كنيم به خصلت بلندپروازي اش اشاره مي كنيم!به نظر خود شما كدام شخص موفق تر است، فردي با برنامه ي بلند مدت كه براي رسيدن به هدف هايش تلاش مي كند يا شخصي كه نهايتاً به فردايش فكر مي كند؟نكته ي بعدي: شما با كدام مورد بهتر كنار مي آييد؟ شغلي با درآمد خوب كه دوستش نداريد؟ شغلي شايد معمولي كه با علاقه به آن مي پردازيد؟تحقيقات نشان داده اند وقتي به كاري علاقه داريد، زودتر آن را مي آموزيد و عملكرد بهتري در آن داريد اما به هر حال از بازار كار و استعداد نيز نبايد غافل شد.نمي دانم شما برنامه ي طنز محور قندپهلو را نگاه مي كرديد يا نه؟ شاعران طنزپرداز ايران را در برنامه اي جمع كرده بودند، هيچ كدام اين شاعران نگفتند شغلشان صرفاً نويسندگي يا سرايندگي ست، همه شغلي ديگر داشتند و در كنارش قلم هم مي زدند، همه شان هم نام و رسمي داشتند در اين زمينه براي خودشان...و در نهايت اين كه انسان به اميد زنده است، نيست؟

:)

واقعاً مي بينيد، آدم ها براي پيشرفت به هدف هاي قوي نياز دارند!