• وبلاگ : تا ساحل اميد
  • يادداشت : تثبيت يا تغيير؟
  • نظرات : 1 خصوصي ، 10 عمومي
  • mp3 player شوکر

    نام:
    ايميل:
    سايت:
       
    متن پيام :
    حداکثر 2000 حرف
    كد امنيتي:
      
      
     


    سلام

    خيلي وقته چند تا سوال تو ذهنم پيش اومده که فکر مي کنم شما مي تونيد پاسخ بديد. و اونم اينه که آيا بلند پروازي خوبه؟

    اينکه من اهداف بلندي داشته باشم.(با اين تصوير که رسيدن به اين اهداف غير ممکن نيست)خوبه يا نه؟

    اينکه من از رشته برق قدرت که بازار کار خوبي داره برم مهندسي پزشکي بخونم با بازار کار نسبتا بدش فقط به خاطر اينکه به مهندسي پزشکي علاقه بيشتري دارم خوبه يا نه؟

    اينکه من به اين اميد باشم که مي تونم در کنار کار حرفه اي م نويسندگي هم بکنم خوبه يا نه؟

    اينکه به آينده خيلي زياد اميد وار باشم خوبه يا نه؟

    شما که علوم تربيتي خونديد .لطفن کمکم کنيد.

    يا حق

    پاسخ

    در مشاوره اصلي هست كه مي گويد: هر شخصي خودش بهتر از هر فرد ديگري مي تواند براي زندگي اش تصميم بگيرد؛ به مراجع پاسخ ندهيد بلكه كمك كنيد خودش به پاسخ برسد؛ شما هم خودتان بهتر از هر كسي با توجه به شناختي كه از خود داريد مي توانيد تصميم بگيريد...بلندپروازي با طمع فرق داره، طمع در اسلام مذموم است اما اسلام همواره انسان را به تلاش و داشتن پشت كار تشويق و ترغيب نموده، امام علي ع فرمود: "چنان براي آينده برنامه ريزي کن که گويي هرگز نمي ميري و چنان آماده مرگ باش که گويي لحظه هاي آخر عمر را سپري مي کني" اما متاسفانه در فرهنگ ما وقتي مي خواهيم از فردي عيب جويي كنيم به خصلت بلندپروازي اش اشاره مي كنيم!به نظر خود شما كدام شخص موفق تر است، فردي با برنامه ي بلند مدت كه براي رسيدن به هدف هايش تلاش مي كند يا شخصي كه نهايتاً به فردايش فكر مي كند؟نكته ي بعدي: شما با كدام مورد بهتر كنار مي آييد؟ شغلي با درآمد خوب كه دوستش نداريد؟ شغلي شايد معمولي كه با علاقه به آن مي پردازيد؟تحقيقات نشان داده اند وقتي به كاري علاقه داريد، زودتر آن را مي آموزيد و عملكرد بهتري در آن داريد اما به هر حال از بازار كار و استعداد نيز نبايد غافل شد.نمي دانم شما برنامه ي طنز محور قندپهلو را نگاه مي كرديد يا نه؟ شاعران طنزپرداز ايران را در برنامه اي جمع كرده بودند، هيچ كدام اين شاعران نگفتند شغلشان صرفاً نويسندگي يا سرايندگي ست، همه شغلي ديگر داشتند و در كنارش قلم هم مي زدند، همه شان هم نام و رسمي داشتند در اين زمينه براي خودشان...و در نهايت اين كه انسان به اميد زنده است، نيست؟