و اين رو هم بگم من مثل بقيه وبلاگ ها نيستم كه دم به دقيقه تيريپ غم بر مي دارن در حالي در زندگي روزمره و معموليشون اين طوري نيستن!

اين اولين پست غمگينم بود..

بدليل اينكه واقعا تمام اين چيزا رو حس كردم و نوشتم...

داشتم تو خودم مي مردم وگرنه هيچ وقت خودم رو خال نمي كردم...