همیشه از باور داشتن گفته ام، از ایمان، اعتقاد، همان که در روانشناسی مدرن به آن نیروی جاذبه می گویند؛ همواره باورم بود اگر واقعاَ چیزی را می خواهم باید به اجابتش باور داشته باشم؛ همان گونه که در حدیث آمده، این که پس از دعا آن را اجابت شده فرض کنم، این گونه بی شک اجابت می شود...

بارها امتحان کرده بودم، همین بود، ایمان به اجابت، نیروی جاذبه یا هر چه می خواهد نامش باشد، اما چه شد که هیچ گاه نخواستم؟ ایمان به اجابت به کنار، من حتی از خواستنِ خواسته ام ترسیدم!

پس الان نباید افسوس بخورم... ؛ اما سخت است...

مثل سرکار که خسته شدم، بریدم، کم آوردم اما به جای دعا کردن و باور داشتن به اجابتش هر بار حساب دو دو تا چهار تا کردم و گفتم نمی شود! پس گلایه چرا؟

بارالها! گلایه دارم، اما این بار با ایمان به اجابت با هزار خواسته آمده ام...