نشسته ام توی صحن امام رضا، صحن آیینه، صحن عتیق یا هر چه قرار است نامش باشد، صحنی که بیش از هر جای دیگر دوستش دارم و دارم فکر می‌کنم یعنی آدم هر وقت آمد حرم باید زیارتنامه بخواند؟ خوب من که لااقل در باب زیارت دیگر باورهایم مثل بقیه نیست بگذار این یکی هم نباشد؛ نگر چند بار خودم را ملزم دانستم نماز زیارت بخوانم یا چند بار میان همهمه ی زوار خودم را چسباندم به ضریح و طوافش کردم!!!

بگذار این بار همان زیارتنامه ی نصفه و نیمه را هم نخوانم؛ بگذار این بار فقط گلایه کنم از کریمه ی اهل بیت؛ از کسی که به هوای او، به پشتوانه ی او آمدیم به این شهر و حالا...

حالا نه جرات رفتن است و نه دل ماندن...

الهی! نگاهی...