من هم يادم هست.دوران ابتدايي پدرم مهندس ساده يک کارخانه نساجي بودند و ماهم تابستان ها همين منوال را مي گذرانديم.

ولي من در انشاء، تابستانم را مي دادم دست تخيلم و مي رفتم به زيباترين جاهاي ناممکن و معلمم هميشه به تخيلاتم بيست مي داد.

يادش بخير

بزرگتر که شدم و وضعمان بهتر شد ديدم چقدر تخيلاتم زيباتر از واقعيات بوده است.:)

يا حق